Een architecturaal icoon dat in de jaren 1970 werd ontworpen door de Franse architect Emile Sala krijgt nu een nieuw leven ingeblazen dankzij een Belgisch koppel en een kunstverzamelaar die uit Californië zijn teruggekeerd.
Anne en François Moret houden nooit op nieuwe avonturen te beleven tussen ontwortelen en wroeten. Na in Brussel, Buenos Aires, Barcelona en Silver Lake te hebben gewoond, heeft het koppel een zoveelste wending genomen en brengt het sinds 2020 hun tijd door tussen Parijs en Arles. “We wilden een plek vinden die de familie samen zou brengen. Zo vertelde een van onze goede Franse vrienden ons over de verkoop van dit ongelooflijke modernistische huis, dat sinds de bouw in zijn oorspronkelijke staat was gelaten. We waren meteen verliefd, ondanks het vooruitzicht van een complete renovatie. Het gebouw, dat geklasseerd is als erfgoed van de twintigste eeuw, deed ons denken aan de Amerikaanse architecten van de jaren 1950, en meer bepaald aan Frank Lloyd Wright,” zegt François Moret opgewekt.
De zachte lijnen en vierkante openingen aan de buitenkant zijn een voortdurende oproep aan de natuur
In opdracht van de familie Bank, die in 1972 de euvele moed had een zeer origineel, zelfs avant-gardistisch huis te willen voor een streek die in die jaren nogal traditioneel was, is de Villa Bank, gebouwd met totale vrijheid van expressie door de architect Emile Sala (1913-1998), open naar de natuur, in tegenstelling tot de vaak donkere Provençaalse mas. Hoewel de ziel en het karakter van dit adembenemende gebouw door de nieuwe bewoners bewaard zijn gebleven om te kunnen genieten van een echte historische ervaring, is de metamorfose ervan verankerd in het heden. “Omdat we de jaren zeventig niet heilig wilden maken, noch de oorspronkelijke materialen en kleuren zoals kurk, tapijt op de muren en de altijd aanwezige oranje of bruine tinten wilden hergebruiken, hebben we samengewerkt met binnenhuisarchitect Jean-Claude Perucca en de beste ambachtslieden uit de regio om dit juweel actueel te maken, zonder de oorspronkelijke architectuur uit te wissen,” legt Anne Moret uit. De binnenmuren zijn glad gemaakt en daarna in gebroken wit geschilderd, een bewust lichte kleur, net als de oorspronkelijke ruwe travertijnen vloeren. Er zijn bijna geen scherpe hoeken die het uitzicht verstoren; het enige dat opvalt zijn de vloeiende bewegingen, het evenwicht van de verhoudingen, de verheffing van het licht, de ellipsen en de afgeronde bewegingen. De curve van de toren, gevangen tussen brede en dynamische muren, verzacht de verticale spanning van het gebouw en biedt een omhullende, geruststellende en intieme sensatie. 
De meesterlijke messing schouw, destijds ontworpen door de beeldhouwer Max Sauze, zet de sfeer in vuur en vlam en is op zichzelf een van de centrale elementen van het huis. Een groot aantal werken, objecten en meubels van huidige en gerenommeerde kunstenaars, vertegenwoordigd door de beroemde galerie Spazio Nobile, accentueren de ruimte. In de woonkamer staat een Sofà bank ontworpen door Francesco Binfaré (Edra) en een grote vintage fauteuil van leer en hout gevonden bij Twentieth Gallery in Los Angeles, met daaromheen een Œil-T22-salontafel van Pierre Chapo (1972) gevonden bij 50 Cinquante in L’isle-sur-la-Sorgue. In de ronde eetkamer, bekroond door een natuurlijke lichtschacht, wordt de ronde houten tafel van de Belgische meubelmaker en ontwerper Kaspar Hamacher (uniek model voor Spazio Nobile) omringd door Oss-stoelen van Erwan & Ronan Bouroullec (Edition Mattiazzi). 
Op de mezzanine van de overloop op de eerste verdieping staat een Marsala-fauteuil in melkachtig leer van Michel Ducaroy voor Ligne Roset in dialoog met een staande lamp van Georges Pelletier en foto’s van Mick Rock en Autumn de Wilde. In de intieme cocon van de ouderlijke suite lijkt een Indische inkt van de Parijse kunstenares Elena Simon te waken over het bed bedekt met een laken van zalmlinnen (The Conrad Shop), het houten Thonet-krukje als nachtkastje en de foto van Viviane Sassen geplaatst op een ladekast van de Nederlandse ontwerper Cees Braakman, gekocht in een Brusselse veilingzaal. De zachte lijnen en vierkante openingen aan de buitenkant, die veranderen met de uren, zijn een voortdurende oproep aan de natuur. Verscholen aan het einde van een pad waar riet en varens wuiven, heeft dit resoluut menselijke verblijf zich opnieuw uitgevonden in een prachtig herschapen verleden.
Wil je meer weten over Villa Bank? Lees het volledige artikel in Imagicasa Autumn 2022.
Photography by Matthieu Salvaing
Text by Suzanne Wathelet